Արդեն երկու ամիս ա, որ մարդուցս բաժանվել եմ, բայց իրոք փոշմանել եմ։ Ասենք իմ համար ապրում էի, ամեն ինչը լիքը, տունը կար, ընտանիքը կար, հիմի բաժանվել եկել եմ հորս տուն, սաղ օրը պարապ ու անկապ ա անցնում։
Թե ինչ էի մտածում, որ բաժանվում էի, ասենք գոնե մերս կողից բզեր ասեր այ մարդ լավ մտածի, նոր արա։ Մարդս լավ գործ ունի, լավ փող ա աշխատում։
Թեկուզ իրան չսիրեմ էլ, բայց կարամ իմ համար կյանք անեմ։ Ոչ թե սենց մտածեմ, թե ինչքան եմ կոմունալ տալու, սրա, նրա փողը տալու։ Հիմի ուզում եմ չերեզ կիսուր նորից միանամ մարդուս։
Դե կիսուրս ինձ շատ ա սիրում ինչ խոսք, համարյա սաղօր էլ իրար հետ խոսում ենք։ Ասեմ թո տղուն համոզի իրար հետ հանդիպենք խոսանք, քանի ուրիշ աղջիկ արանաքում չի հայտնվել։
Թե չէ սաղ պլաններս իրար են խառնվելու։ Տալս էլ ա իմ կողմից ա, որ իրան էլ ասեմ ինքն էլ մի բան անի, էտ էլ ա բան։ Սաղ ճնշում կգործադրեն, մարդս էլ կահամաձանվի իվերջո։
Ինքը հիմնականում գործովա տարված․ դրա համար էլ կռիվ էի արել, որ ինձ ուշադրություն չի դարձնում։ Ասի ամեն ինչ կթողեմ ու կբաժանվեմ, ինքն էլ ասեց բաժանվի։ Ես էլ էմոցիաների ազդեցության տակ, ըտենց էլ արեցի։