Օրեր առաջ առաջնեկիս ունեցա ու էնքան երջանիկ էինք ես ու մարդս, վերջապես ծնվեց մեր ճուտիկը: Անցավ էրկու օր ու վերջապես տուն պետք ա գնային, ես էլ շատ ոգևորված էի, ասում էի տունը երևի սիրուն զարդարած կլինեն, սարքած:
Բայց ինձ հիասթափություն էր սպասվում խորը, երբ որ հասա տուն ու տեսա, որ ոչ մի բան արած չկա: Դաժե մի հատ կոֆեի սեղան չկար դրած էն դեպքում, երբ որ ահակին մարդ էր ծննդատուն էկել մեզ դիմավորելու:
Մամաս էլ սաղի մոտ հանեց, ադամանդի մատանի նվեր տվեց, մի հատ թարս նայեց, ասեց՝ վայ, ես էլ էի մատանի առել, սրանից ավելի լավը, ուղղակի մոռացել եմ տունը:
Ինձ թչ իրա ադամանդով մատանին ա պետք, ոչ էլ ինչ որ ուրիշ նվեր: Ինքը խայտառակեց ինձ իմ հյուրերի մոտ: Մի հատ կոֆեն տորով ի՞նչ ա, որ չկար, որ ես հյուրասիրեի մարդկանց: