6 ամսվա հարս էի, երբ չհղիանալու պատճառով սկեսուրս ստիպեց, որ բաժանվենք, բայց․․․կարճ ժամանակ անց ընենց բան իմացա,
որ ստիպված էի երկրից փախնել։Կիսուրս շատ երիտասարդ էր, շատ վաղ տարիքում փախել էր կեսայրիս հետ ու 19 տարեկանում
արդեն երեխա ուներ:
Երբ մենք հանդիպեցինք ամուսնուս հետ, արդեն 23 տարեկան էի ու կիսուրս հա ստիպում էր, որ շուտ ամուսնանաք, մորս էլ առիթը
բաց չէր թողում բշտելու, թե խի ավելի շուտ չի ամուսնացրել ինձ: Ինչին մայրս միշտ համբերատար պատասխանում էր, որ ես ու քու
յր իր համարա բեռ չենք, որոնցից երազում է ազատվել ու իր համար կարևորը մեզ ամուսնացնելը չի այլ կրթություն տալը, որ մենք
դառնանք կայացած մարդիկ կյանքում:
Բայց կիսուրս համառելով հասավ իր ուզածին ու մենք շատ շուտ ամուսնացաք, մեր նշանադրությունը ընդամենը մեկ ամիս անց ար-
դեն ամուսնուս տանն էի: Բայց ամեն ինչ ավելի բարդացավ հետո, որովհետև սկսեց շտապեցնել որ երեխաներ ունենանք, ասելով որ
արդեն ուշացրել ենք:
Վեց ամիսը նոր էր լրացել ամուսնության,հյուր էի գնացել մորս տուն, երբ արդեն սպասում էի,որ ամուսինս պիտի աշխատանքից գա,
որ տուն գնանք կիսուրս զանգեց, թե տաքսի է ուղարկել դուրս գանք դիմավորենք: Կարծում էի մեքենան ուղարկել է որ տուն գնամ,
պայուսակս վերցրի դուրս եկա:Բանից պարզվեց ամբողջ իրերս են, մինչև տանը չեմ եղել, բոլորը հավաքել է ճամպրուկների մեջ ու
ուղարկել մորս տուն, ինձ էլ ասաց, որ հետ չգնամ, իրեն չբեր հարս պետք չի:
Ահավոր կոտրվել էի ու ամենաշատը ամուսնուս պահվածքից, ով խելոք մորն էր լսում, օրերով հաց չէի ուտում, հյուծվել էի ու մի օր
ուղղակի բակում ուշագնաց եղա, երբ հիվանդանոց տարավ մայրս պարզվեց հղի եմ, բայց արդեն այնքան էի ատում ամուսնուս ու
կիսուրիս, որ որոշեցի առանց մի բառ ասելու փախնել երկրից, որ երեխաս կյանքում կապ չունենա իրենց հետ