Քանի ամուսինս փողի կարիք ուներ, ասում էր քո նմանը չկա․ Որոշ ժամանակ անց հորս փողերով հարստացավ, հիմա էլ ինձ հավան
չի․․․Չգիտեմ ինչ անեմ։Մարդս ծագումով գյուղիցա: Երբ մենք ծանոթացանք քաղաքում վարձով էր ապրում: Ոչ մի բան չուներ: Սկի
կարգին շոր չկար հագին:
Սաղ ամառ նույն շալվարով ու սառոչկով էր: Ինձ դուր էր գալիս իրա պարզությունը, իմ համար կարևոր չէր, ինքը փող ունի թե չէ: Ես
մեծացել եմ հարուստ մարդկանց շրջապատում: Տեսնում էի, թե ինչ են անում էդ հարուստների տղերքը ու ինքս իմ համար որոշել էի,
որ երբեք հարուստ տղու հետ չեմ ամուսնանա:Տեսնում էի, ոնց են վարվում իրանց կանանց հետ:
Իմ համար ամենակարևորն էն էր, որ իմ նկատմամբ հարգանքով էր: Մեր հարսանիքի ծախսը իմ ծնողներն են արել, պապաս ասում
էր. Կարևորը էն ա, որ դու երջանիկ լինես աղջիկ ջան: Ծնողներս որպես հարսանիքի նվեր մեզ բնակարան նվիրեցին: Հետո պապաս
մարդուս լավ գործի դրեց:
Ասում էր, աղջիկ ջան սաղ քո համար եմ անում: Մարդս սկսեց լավ փող աշխատել, շրջապատ մտավ:Բայց ինքն էլ փոխվեց, մեծամ
տացավ: Հիմա էլ հավան չի ինձ, ասում ա.
-Զարմանում եմ, ես քո ինչը հավանեցի, որ քեզ առա: Ես ապշած մնացի: Շուռ եկա ու իրան ասեցի.
-Հորս փողերով մարդ դառար, հիմա ինձ էլ հավան չե՞ս: Ծակ նասկիներդ մոռացե՞լ ես, սոված սնգռտում էիր: Մի մոռացի, թե ում
շնորհքով մարդ դառար: Չէի պատկերացնում, որ փողը մարդուն կարա էդքան փոխի: Չտեսավ պատից կախ, տեսած ճակատից
կախ, իսկը իրա համար ա ասված: