Ծննդատանը շատ աղմկոտ էր։ Նորաստեղծ մայրերը քննարկում էին իրենց փոքրիկների անունները և միմյանց ցույց տալիս երեխաների համար կատարած վերջին գնումները: Նրանցից յուրաքանչյուրի կյանքում սկսվել էր նոր շրջան։ Եվ իսկապես ուզում էին կիսվել այդ ամենով շրջապատի հետ: Միայն Թամարան էր լուռ պառկած՝ փակ աչքերով։ Նա շատ ուժասպառ էր և միայն երազում էր վերջապես տեսնել իր փոքրիկ դստերը. -Հանգիստ, աղջիկներ, Թամարան դեռ քնած է, իսկ մենք գո ռում ենք։ Նրան հանգիստ է պետք,- մայրերից մեկը հանկարծ ասաց: -Ես չեմ քնում, հանգիստ զրուցեք: Ես ուղղակի պառկել եմ, որ հանգստանամ։ Ինձ համար դժվար է, ես դեռ չեմ տեսել իմ երեխային։ Ես նա խանձում եմ ձեզ, աղջիկներ , – շշնջաց Թամարան:
Ծննդ աբերությունը նրա համար հեշտ չի եղել, չէ որ նա արդեն միջին տարիքի է՝ 45 տարեկան։ Լուրջ բարդություն է եղել, բժ իշկները օպերատիվ են գործել։ Վտա նգված էր ինչպես կնոջ, այնպես էլ նրա փոքրիկ դստեր կյանքը։ Թամարան վեր կացավ և կամաց մոտեցավ պատուհանին։ Սենյակակիցները շունչները պահած նայեցին նրան։ Բոլորը գիտեին, թե ինչի միջով է անցնել Թամարան։ Թամարան նայեց փողոցին և ոգևորված ասաց. -Շուրջն ամեն ինչ շատ պայծառ է, կենդանի: Չեմ կարող հավատալ, որ դա իմ աչքերով եմ տեսնում: Իսկ ինչ բուրմունք է գալիս փողոցից։
Մինչև վերջերս ինձ թվում էր, որ այլևս երբեք չեմ կարողանա զգալ դա։ Աղջիկներ, ես կարծում եմ, որ դա Աստծո ձեռքն էր: Նա փրկեց ինձ, երկրորդ հնարավորություն տվեց։ Նա ինձ վարձատրեց իմ տառապանքների համար: Հիմա ես կապրեմ այս գիտակցմամբ և կանեմ ամեն ինչ, որպեսզի արդարացնեմ նրա սպասելիքները։ Իմ փոքրիկը երջանիկ կլինի»,- կամաց ասաց Թամարան։ Մեկ անգամ երեխա կորցրած ծնողները սովորում են նորից ապրել։ Չեմ պատկերացնում, թե ինչպես պետք է զգա մայրը, ով իր երեխայից ավելի է ապրել։ Սա անհավատալի վիշտ է: Բայց մեզանից յուրաքանչյուրն արժանի է երկրորդ հնարավորության: Հրաշքներ են պատահում! Իսկ Թամարայի պատմությունը միայն ապացուցում է դա։