Լարիսա տատիկը ծերանոցում վերհիշում էր իր կյանքը: Կարծես փորձում էր հասկանալ, թե որտեղ է նա սխալվել։Նա երեք տղա ուներ: Առաջին տղան ծնվել է 60-ականների կեսերին։
Նա և իր ամուսինը անսահման երջանիկ էին։ Տղան առո ղջ ու խելացի էր, գերազանց էր սովորում և կենսաբանության սիրահար էր։
Միշտ երազում էր դառնալ բուսաբան՝ մայրիկի համար ծաղիկների նոր տեսակ աճեցնելու համար: Այնուամենայնիվ, հայրը հավանություն չէր տալիս գիտության հետ կապված նրա հոբբիներին:
Նա ուզում էր, որ տղան իսկական տղամարդ դառնա։ Նա զբաղվում էր տղայի ֆիզիկական պատրաստվածությամբ և հավատում էր, որ միայն այդպես կմեծանա ուժեղ և կկարողանա հոգալ իր մասին: Տղան որոշեց, որ զի նվորական ծառայության անցնի, խնդրեց ծառայել թ եժ կետում։
Եվ շուտով հայտնվեց Աֆղանստանում: Գերազանց ֆիզիկական պատրաստվածություն ունեցող տղային նույնիսկ առանձնապես չստուգեցին։
Նա ցանկանում էր վերադառնալ, որպեսզի ընդունվեր կենսաբանության ֆակուլտետ, ինչպես երազում էր մանկության տարիներին։ Սակայն ճակատագիրը նրան թույլ չտվեց դա անել, վերադարձավ միայն ցի նկե դш գшղով։
Ամենավատն այն է, որ նա մш րտերի չէր մասնակցել: Տղան պարզապես հիանում էր այնպիսի ծաղիկներով, որոնք երբեք չէր տեսել իր հայրենիքում։ Եվ այդ պահին հայտնվել է դի պпւկшհшրի նշանառության տակ։ Այդ օրը հայրը քիչ էր մնում խելքը կ пրցներ։
Նա էլ է ծառայել, բայց վերադարձել է։ Ս իրտը սկսեց թուլանալ, ձեռքերը հրшժшրվեցին զե նք բռնել։ Տղամարդն իրեն մ եղադրեց իր առաջնեկի մш հվшն մեջ։ Չէ որ հենց նա էր պնդում, որ պետք է իրեն տղամարդավարի պահի։
Մեկ տարի անց մш հшցավ նաև հայրը։ Ծերանոցում Լարիսա տատիկին չէին սիրում։ Նա ոչ մեկին նեղություն չէր պատճառում, բայց բոլորը հասկանում էին, որ նա տարբերվում է իրենցից։
Խելացի տատիկը միշտ հետևում էր իր արտաքինին, ուտում էր միայն ճիշտ ձևով և իրեն զուսպ էր պահում, ի տարբերություն հաստատության շատ այլ բնակիչների։ Հետևաբար, նա նրանց դուր չէր գալիս: Նրա ծննդյան 85-ամյակն էր, բայց ընտանիքը չէր հիշում դրա մասին:
Տատիկի ուզածն այն էր, որ մե ռնի խաղաղ, իր տանը, այլ ոչ թե այստեղ, որտեղ նրան խորթ էր ամեն ինչ։ Նա անընդհատ հիշում էր անցյալը, աչքերում միշտ տխրություն ու վ իշտ կար։
Մի քանի ամիս առաջ թոռնիկը եկել էր նրան հյուր։ Նա վերջերս է ամուսնացել ու հարսին բերել էր իր հետ ծանոթանալու։
Սովորաբար միշտ զուսպ տատիկը, այդ օրը չկարողացավ զսպել ար ցունքները, սկսեց աղաչել թոռանը, որ իրեն տանի այս վայրից: Թոռը լսում էր հանգիստ և, թվում էր, անտարբեր։
Տատիկը կյանքի վերջին տարիները ցանկանում էր անցկացնել բնության գրկում՝ քաղաքից հեռու։ Նորապսակները չէին կարող վերցնել տատիկին:
Նրանք դեռ սովորում էին, բնակարանը վարձակալված էր, իսկ մեքենայի վարկը պետք է վճարվեր։ Թոռն այլևս չեկավ։ Նա չէր ուզում տեսնել տատիկի արց ունքները։ Հիանալի սնունդ կար, մաքուր օդում անընդհատ զբոսանքներ, տարիքակից հարևանների ընկերություն։ Էլ ի՞նչ կարող էր նա ցանկանալ:
Երբ զույգը վերադարձավ տուն, կինը խնդրեց ամուսնուն պատմել տատիկի անցյալի մասին։ Նա ուզում էր իմանալ, թե ինչպես է տատիկը հայտնվել այդ հաստատությունում: Եվ ամուսինը պատմեց այն ամենը, ինչ գիտեր: Հաջորդ օրը Կառլենն ու Մանեն գնացին ծերանոց՝ ձեռքներին տորթ։
Նրանք ոչ միայն եկել էին շնորհավորելու տատիկին տարեդարձի կապակցությամբ, այլ պատրաստվում էին նրան իրենց հետ տանել։ Զարմանքից ու երջանկությունից կինը սկսեց լա ց լինել։
Նա քիչ իրեր ուներ, և դրանք հնարավոր էր հավաքել հաշված րոպեների ընթացքում։ Մինչ նա հավաքում էր ճամպրուկը, տնօրենը երիտասարդներին կանչեց իր աշխատասենյակ։ Նա ասաց, որ ճիշտ ժամանակին են որոշել նրան տուն տանել։
Վերջերս եկել են թեստերի արդյունքները: Տատիկի մոտ մш հшցու հի վшնդпւթյուն է шխ տորոշվել։ Նրա տարիքում բ пւժումը չի օգնի։ Նրան ընդամենը մի քանի ամիս է մնացել ապրելու։ Զույգը ապշած էր: Ի վերջո, երբ ծեր կնոջը տարել էին ծերանոց, մտածել էին, որ ավելի լավ կլինի։
Նրանք հույս ունեին, որ մաքուր օդում, հասակակիցների շրջապատում նա ավելի երկար կապրի։ Իսկ հիմա պարզվեց, որ բո ւժման պահը բաց են թողել։
Մի օր նոր տանը տատիկը սկսեց նամակ գրել, որն ուղղված էր Կառլենին ու Մանեին: Նա գիտեր, որ երկար չի ապրի։ Նա ուրախ էր, որ կարող է իր վերջին օրերն անցկացնել ոչ թե օտարների, այլ հարազատ մարդկանց հետ։
Գրել էր, որ իր զարդատուփում հին զարդեր կան և իր մшհից հետո այդ ամենը նրանց կպատկանի։ Գիշերը Մանեն նայեց տատիկի սենյակը: Տատիկը հանգիստ քնած էր, իսկ դեմքին ժպիտ կար։ Նույնիսկ թվում էր, թե կնճ իռները հարթվել են ուրախությունից։
Աղջիկը մտովի խոստացավ ինքն իրեն, որ կփորձի անել ամեն ինչ, որպեսզի տատիկի վերջին օրերը դառնան իսկապես պայծառ ու երջանիկ։
Տարեցները հաճախ պետք չեն լինում մերձավոր ազգականներին։ Իսկ դուք ինչ կանեիք այս պատմության հերոսուհու հարազատների փոխարեն։