Ավաղ միայն Էս տարիքում հասկացա, որ իմ միակ հարազատը կնիկս ա․․․Սաղն էլ իրանց կյանքով են ապրում, երեխեքս, ախպերս,
քուրս, իմ կողքին մենակ կնիկս ա։Ես իմ սաղ կյանքը սխալ եմ ապրել, միշտ կնգաս անտեսել եմ, շատ եմ նե ղա ցրել: Բոլորին ավելի
կարևոր տեղ էի հատկացնում, քան կնոջս:
Երբեք իրա կարծիքը հաշվի չեմ առել: Երբ փորձում էր ինչ որ բան ասեր, գո ռում էի վրեն, ասում էի, որ իրա կարծիքը հարցնող չկա:
Քրոջս ու ախպորս համար շատ եմ նե ղացրել, ստիպում էի, որ հարգեր իրանց, չնայած տեսնում էի, թե որ վատ են վերաբերվում կն
ոջս:
Շատ եմ նվա ստացրել: Լուահոգի մերս շատ էր տան ջում կնգաս, բայց ես ոչ մի անգամ մորս չեմ սաս տել: Տեսնում էի ու լռում էի: Էն
ժամանակ չէի հասկանում, որ էդ ամբողջի հետևանքով կինս շատա տա ռապում: Հիմա, երբ մենք արդեն մեծացել ենք, մնացել ենք
երկուսով մենակ:
Ամեն մեկն իրա կյանքով ա ապրում, երեխեքս էլ, քուրս ու ախպերս էլ:Ամիսը մի անգամ մեզ հիշեն թե չէ: Կինս մնացել ա նույն նվիր
ված ու հոգատար էակը, չնայած ես իրա աչքերի մեջ շատ տխ րություն եմ տեսնում: Նայում եմ կնոջս ու ամաչում եմ իմ արածների,
իմ վերաբերմունքի համար: Հիմա հասկանում եմ, թր հենց նրա շնորհիվա իմ ընտանիքը կանգուն մնացել, իմ տունը շենացել:
Գնահատեք ու սիրեք ձեր կանանց: