Մեր դասարանը ջոկած էր, լրիվ հարուստի էրէխեք էին բացի մեկից․ Իրան չէինք թողնում մեր կողքին անգամ կանգնի, բայց հիմա․․․
Ճիշտ են ասում կյանքը աստիճան ա։Ես սովորում էի քաղաքի հեղի նակավոր դպրոցներից մեկում: Մեր դասարանը ջոկածների դա-
սարան էր, բոլորս հարուստ ընտանիքներից էինք:
Բացի մեկից:Ինքը շատ վատ էր հագնվում,երկու տարի նույն շալվարով էր դասի գալիս:Չէինք թողնում,որ մեր կողքը կանգնի: Չէինք
շփվում հետը: Անունը դրել էինք բո մժ Մուշո: Չնայած, ինքը մեր դասարանի գերազանցիկն էր, բայց էդ ոչ մի նշանակություն չուներ:
Դասամիջոցներին լուռ ու մունջ նստում էր: Մենք էլ ձեռ էինք առնում իրան: Մեր հետ ոչ մի անգամ քեֆերին չի մասնակցել, փող
չուներ, ոչ էլ մենք ցանկություն ունեինք իրան մեր քեֆերի մասնակիցը դարձնել: Դպրոցը ավարտեց ոսկե մեդալով: Տարիներ անց
հանդիպեցինք, շշ մած մնացի: Մամաս սր տի նոպա ունեցավ ու տեղափոխեցինք հի վան դանոց:
Ողջ հի վան դանոցում թնդում էր Մուշեղ Աբգարյանի անունը:Ասում էին հիանալի սր տա բան ա, հազարավոր մարդկանց կյանք ա
փրկել: Ինձ ծանոթ թվաց էդ անուն ազգանունը: Երբ մտա կաբինետ, անմիջապես ճանաչեցի: Նա էր, մեր դասարանի Մուշեղը: Նա
ինձ չհիշեց, կամ էլ չցաանկացավ;
Այսօր մամաաս ապրում ա հենց Մուշեղի շնորհիվ: Իսկ ժամանակին մենք կարծում էինք, որ կյանքում ամեն ինչ փողով է որոշվում: