Չգիտեմ խի, սկեսուրս հարս եկածս օրվանից իմ հետ չունի: Միշտ իրան պահելա որպես սկեսուր ու մունաթ զունաթա եկել: Ես էլ հասուն ու կիրթ մարդ եմ, թույլ չեմ տվել, որ իմ վրա ինքնահաստատվի: Դե մի հատ հակաճառում ես աչքներին դառնում ես լաչառ ու լեզվանի: Ամեն օր կզանգի աղջկան ու կբամբասի ինձնից:՝
Ու ասենք նենց մանրութ բաներ կխոսի: Ասենք սեղաի ծերին հացի փշուր ա մնացել, այ սենց կենցաղային բաներ ա բողոքում, որովհետև գլոբալ ես նենց բան չեմ անում, որ ինչ-որ մեկին նեղացնեմ:
Մի օր էլ լսում եմ, հեռախոսովա խոսում ու ասում՝ «հենա պտի գնա մոր տուն էսօր, գնաց էլ եքա փողա տվել ծաղիկ ու տորթա առել, գնումա մորը շնորհավորի: Ծնունդնա: Մի օր իմ համար մի բան չի առնի, մենք մեր չենք երևի: Փողերը մենակ մոր վրա շփշփալով կծախսի»:
Դա, որ լսեցի չդիմացա ու միջամտեցի խոսակցությանը: Ասեցի՝ այ մամ ինչ ես խոսում, ինչա նշանակում իմ համար չի անում: Նախ դւ իմ հարազատ մայրը չես, բայց ես երբեք քեզ աչքաթող չեմ արել, հետո էլ երեխեքիցդ խի չես պահանջում զավակ չեն, ես մեղավոր եմ որ քեզ չեն հիշում»: Ինչ պետք էր ասեցի ու ասեցի, որ էլ իմ մոր մասին նման ձևով չարտահայտվի: Ասեցի ու գնացի տնից: