Աղջիկս գլխներիս տակ փափուկ բարձ էր դնում, թե ընկերուհու տանն ա. բայց երբ իմացա թե իրականում ուր է գնում և ինչով է զբ աղված․․․Ամուսնուս հետ երկար տարիներ երեխա չէինք կարողանում ունենալ։Արդեն տասը տարի անցել էր ամուսնությունից, բայց այդպես էլ չէին կարողանում լիարժեք երջանիկ լիներ։ Հույսներս կտրել էինք, որ երբևէ կկարողանայինք երեխա ունենալ։
Բայց մերս համոզեց, որ վերջին անգամ էլ դիմենք բժիշկներին ու գնայինք արտերկիր բուժվելու։Հրաշք եղավ ու այդ անգամ հղիացա։ Չէի հավատում, որ երկար տարիների երազանքս իրականություն էր դառնալու ու ես էլ մնացած կանանց նման՝ մայրանալու բերկր անքն էի զգալու։Մեր աղջիկը ծնվեց ու ես ու ամուսինս ոչինչ չէինք խնայում, նրան ամեն ինչով ապահովելու համար։
Աղջիկս մեծացավ ու մենք շատ ուշ հասկացանք, որ բացի այդքան սեր տալուց,պետք էր ժամանակին շատ խիստ լիներ,որ ոչ մի բաց թողում չունենայինք։ Հիմա աղջիկս համալսարանումա սովորմ, բայց դասերին չի գնում։Ամուսնուս խաթր շատ անգամներ հանդուր ժել են ու չեն հեռացրել համալսարանից։
Փորձել ենք հետը խոսել, բացատրել, պատճառն իմանա, բայց մեզանից մենակ խուսափում էր։ Ընկերուհիներից էլ ոչ մի բան չէի կա րողանում իմանայի, մարդուս խնդրում էի, որ հետը խիստ լինի, մի քիչ կոպիտ խոսա, որ խելքը գլուխը հավաքեր։Խոսալուց հետո մի քիչ խելոքացավ, դասերին էր վերադարձել, տնից շատ դուրս չէր գալիս։
Եթե դուրս էր գալիս, գնում էր մենակ ընկերուհու տուն՝ քննությունների համար պարապելու։ Ես ու մարդս արդեն հանգիստ էինք, մտածում էինք խելքիա եկել, ինչ֊որ բաներա հասկացել։Էլ չգիտեինք, թե ոնց էր բոլորիս հիմարի տեղ դրել, մատների վրա ֆռացնում։
Չէր սպասում, որ մի օր հերը կբռնացներ ու էլ իրա ստերինոչ ոք չէր հավատա։ Մարդս մի օր ուշ ժամի աշխատանքից տուն գալու ճանապարհին, մեքենան կանգնացնում, որ խամութ մտնի։ Էդ պահին տեսնումա, թե ոնցա աղջիկս կողքի գիծերային ակումբից հոր տարիքի մեկի թևը մտած դուրս գալիս։