Ճիշտ են ասում, որ կյանքը աստիճան է․ Մեր բակում մի տղա կար 50 դրամի համար ուրիշի «զիբիլն» տանում թափում, բայց հիմա․․․
Էն օրը մի հատ ընենց ավտոյով էր եկել մեր շենք, որ բոլորը ապշել էին։Մեր բակում մի ընտանիք էր ապրում, շատ աղքատ էին, հացի
փող չունեին:
Վեց երեխա ունեին: Իրանց մի տղեն մեր հասակակիցն էր, բայց մենք իրա հետ չէինք շփվում, ձեռ էինք առնում: Մեզ որ տեսնում էր,
մկան նման ծակ էր ման գալիս, որ մտներ: Ինչ մեղ քս թաքցնեմ, մի քանի անգամ էլ ծեծել ենք:Մեր արևին ինքնահաստատվում էինք:
Ամեն առավոտ էդ տղեն հարևանների զիբիլը թափում էր, ու 50 դրամ էին տալիս: Էնքանա էղել, որ ձեռից խլել ենք փողը կամ էլ ստի
պում էինք,որ մեր համար մարոժնի առնի:Չէինք հասկանում,որ էդ փողով իրա մաման տան համար հաց էր առնում:Հետո իմացանք,
որ իրա մաման ու պապան հաշ ման դամ էին:
Արդեն 17 տարի անցել ա, սաղս մեծացել ենք: Հիմա դառել ա գործարար, սեփական բիզնես ունի: Նոր տունա առել, ընտանիքին տա
րել ա: Մի օր տեսա եկավ թազա սև ջիփով: Դուրս եկա, ջերմ բարևեցի: Իմացա, որ օգնում ա մեր շենքում ապրող մի ուրիշ անապա
հով ընտանիքի:
Ով ով չէ, ինքը լավ գիտի, թե ինչ բանա աղքատությունը: Որ ճիշտն ասեմ, հիմա ամաչում եմ մեր արածների համար: