Իբր մի շատ տղա կար, էս ռուս փչացածներն էլ եկել են մեր տղեքին իրանցով են անում․․․2 գյոզալ աղջիկ ունեմ, մեկը մեկից սիրուն, վախենում եմ տունը մնան։Էս երկու տարիա ռուսները լցվել են մեր քաղաքը: Որ կողմը նայում եմ ռուսներ են: Էդ ռուս քա ծերը մեր տղեքին իրանցով են անում:
Մեր հայ տղեքի ուշքն էլ դրանց համար գնում ա, րրանց տենում են, ծնկները ծալվում ա, թե ինչ են գտել դրանց մեջ: Ես էդ ռուս աղջիկներին, որ տեսնում եմ փշա քաղվում եմ, ուզում եմ դրանց մազերից քաշելով տանեմ դուրս շպպրտեմ մեր երկրից: Իմ երկու գյոզալները դրանց երեսից տունն են մնալու:
Իմ երկու աղջիկները բոյով, սլացիկ, երկար սև մազերով հուրի փերիներ են:Էն օրը կանգառում նստած եմ, մեկ էլ տեսնեմ սիրուն սիմպատիչնի հայ տղա մի հատ պրճկված ռուսի հետ փաթաթված անցնումա: Էդ ռուսի մազերը զատիկի ձվի նման մի քանի գույն ուներ,յուբկեն էնքան կարճ էր, որ ինձ թվաց մոռացելա հագնի:
Քիչ էր մնում գնայի աաղջիկներիս նկարը մտցնեի աչքը ու ասեի. -Իմ սիրուն աղջկան թողել ես, էս կապիկին ես գրկել: Ի՜նչ ասեմ, շատ եմ վախենում աղջիկներիս համար: