Գիտեի որ սկեսուրս ինձ չի սիրում, բայց որ բանը կհասնի․․․Պատկերացում անգամ չունեի, թե ինչ օյին է գալու գլխիս։Ես քսանյոթ տարեկան եմ։ Ավելի քան երեք տարի առաջ ես ու ամուսինս ամուսնացանք։ Քանի որ երիտասարդ էինք, փող չկար, ուզում էինք տեղափոխվել ծնողներիս մոտ, բայց մայրս անմիջապես ասաց, որ մեզ բնակարան չի թողնի, քանի որ տեղ չկա։
Մենք այլընտրանք չունեինք և գնացինք ամուսնուս մոր հետ ապրելու։ Նա այրի էր և մենակ ապրում էր ամառանոցում։ Տունը մեծ էր՝ չորս սենյակ, երկու լոգարան, մեծ խոհանոց և պատշգամբ։Սկեսուրս ինձ չսիրեց հարսանիքից անմիջապես հետո։ Հետևաբար, երբ գնացի նրա տանը ապրելու, գիտեի, որ ամեն ինչ այնքան հարթ չի լինելու, որքան մենք կցանկանայինք։
Բայց ես հասկանում էի, որ երկու տնային տնտեսուհիները երբեք իրար հետ չեն համակերպվի նույն տանը։ Ես ինձ փորձում էի հնա զանդ հարսի պես պահել:Բայց, այնուամենայնիվ, ես միշտ ինչ-որ վ ատ բան էի անում սկեսուրիս առջև։Կամ ես վատ եմ լվանում հատակը, կամ ես չգիտեմ, թե ինչպես պատրաստել բորշ, կամ ես իրերը սխալ տեղում եմ դնում:
Իհարկե, հոգուս խորքում ես շատ էի ջղայնանում, որ չէի կարող հաճոյանալ սկեսուրիս, բայց ոչինչ չէի կարող անել դրա դեմ։ Ես դեռ չեմ կարողանում աշխատանքի գնալ, քանի որ փոքրիկ որդուս հետ ծն նդաբերության արձակուրդում եմ: Ամուսինս հոգում է մեր ըն տանիքի կարիքները։
Ի դեպ, նրա համար նույնպես տհաճ է, որ մայրն ինձ այդքան չի սիրում, բայց նա ոչինչ չի կարող անել, քանի որ մենք ապրում ենք նրա տանը։Ես այնքան եմ ուզում տեղափոխվել այս տնից և առանձին ապրել ընտանիքիս հետ: Թեև ես հասկանում եմ, որ մենք այնքան գումար չունենք բնակարան վարձելու համար։ Բայց ես այլևս չեմ կարող այսպես ապրել։