Երկար ժամանակ աչք էի փակում հարսիս արարքների վրա, որպեսզի ընտանիքում աղմուկ չբարձրանա, բայց․․․Եկավ մի,օր, որ համբերությունս սպառվեց ու․․․Անընդհատ փորձում էի հանգստություն պահպանել և չդառնալ անդուր սկեսուր։ Ես նույնիսկ փորձե ցի մայր լինել իմ հարսի համար:
Բայց նա ինքն է ամեն ինչ փչացնում և ես մտադիր չեմ հավերժ դիմանալ նրա չարաճճիություններին։ Եթե մարդը վատ է դաստիար ակված, նրան չես կարող փոխել։ Երեք տարի առաջ կայացավ որդուս հարսանիքը։ Հարսնացուիս ու ինձ ծանոթացրել են այն բանից հետո, երբ դիմում եմ ներկայացրել ՔԿԱԳ: Արտաքուստ գրավիչ էր, այն ժամանակ իրեն քաղաքավարի էր պահում:
Ես հույս ունեի, որ մենք կարող ենք նորմալ շփվել, ես չէի ուզում հրեշ դառնալ: Սկեսուրս սա րսափելի կին էր, մինչ օրս սարսուռով եմ հիշում նրան, միշտ փորձում էր քանդել մեր ամուսնությունը։ Մայրս ինձ սովորեցրել է, որ ամուսնուս մայրն իմ երկրորդ մայրն է։ Ես նրան այդպես էի դիմում:
Տղայիս ծնվելուց հետո ես ինքս ինձ խոստացա, որ ում էլ նա տուն բերի, ես կընդունեմ նրան և կվերաբերվեմ աղջկա պես։ Պարզա պես չստացվեց …Նրա կինն իսկական հրեշ է, ավելի վատ, քան բոլոր հարսները: Երբ նրանք նշեցին հարսանիքը, սկսեցին իրսր հետ ապրել վարձով, ես չէի պատրաստվում նրանց հրավիրել իմ տանն ապրելու։
Երբ ես նրանց տուն էի գնում, նրանք ինձ հյուրասիրում էին, բայց հարսս իրեն մի տեսակ վայրենու պես էր պահում: Ես մտածում էի, որ ժամանակի ընթացքում ամեն ինչ կփոխվի:Կորոնավիրուսի բռնկման հետ մեկտեղ տղայիս ազատեցին աշխատանքից, նա աշխա տանքի ընդունվեց մեկ այլ վայրում, միայն թե այնտեղ ավելի քիչ էին վճարում:
Տանտերերը բարձրացրին տան վարձը, բոլորին փող է պետք։ Այդ ժամանակ ինձ խնդրեցին ժամանակավոր իմ տանն ապրել։ Ես թու յլ տվեցի, ազատեցի նրանց համար մի մեծ սենյակ, իսկ ինքս մնացի ննջարանում։ Սկզբում հարսս ոչ լսում էր, ոչ տեսնում։ Նա նույն իսկ աչքիս չէր երևում: Բոլորի համար եփեում էի, մաքրում և այլն։ Բայց ես չեմ ուզում ամբողջ կյանքում ծառա լինել։
Նրանք ուտում էին իրենց սենյակում, հանում կեղտոտ սպասքը, հետո նորից փակվում այնտեղ։ Ես ամեն ինչ հասկանում եմ, բայց որդուս ակնարկել եմ, որ պետք չէ լկտի լինել։ Հարսս ոչ թե իր մոր հետ է ապրում, այլ սկեսուրի հետ, ես պարտավոր չեմ նրա գործն անել։ Որդիս սկսեց ինքնուրույն կատարել կենցաղային պարտականությունները, բոլորի համար սնունդ էր գնում։
Այդպես անցավ վեց ամիս, հարսս նույն ձևի էր իրեն պահում։Ես չէի ուզում տանը ոչինչ անել: Ես զայրացա, կանչեցի նրանց խոհա նոց և կանգնեցրի փաստի առաջ՝ վաղվանից նոր կանոններ եմ սահմանում՝ ամեն ինչ մաքրում են իրենց հետևից, հերթով լվանում լոգասենյակը, նաև պատրաստում։ Հաջորդ օրը նրանք տեղափոխվեցին խնամուս տուն։ Ինձ չի հետաքրքրում: Միգուցե գոնե մայրը ուղղի իր աղջկան։ Ինձ չհաջողվեց դառնալ իդեալական սկեսուր: