Մի երկու օր առաջ տալիս նվիրած մատանին կորցրել էի։ Նոր եմ այս տուն հարս եկել ու քանի որ առաջին անգամ այստեղ պետք է իմ ծնունդը նշեի, բոլորը ինձ համար նվերներ էին պատրաստել։ Բայց լավագույն նվերը տալինս էր։`
Նա ինձ ոսկյա, թանկարժեք մատանի էր տվել։ Ճիշտն ասած ես էլ էի զարմացել, բայց հետո մտածեցի, որ ուղղակի ուզել է ու նվիրել է։ Երբ մատանիս կորավ, ամբողջ տունը իրար էի խառնել։ Բոլորս միասին փնտրում էինք, քանի որ մտածում էի, որ տալս կարող է նեղանալ իմ անփութությունից։
Մի օր այնպես ստացվեց, որ տալս խնդրեց իր դրամապանակը իրեն տանեմ։ Ես էլ սենյակ գնացի տեսա, որ այն պայուսակի մեջ է դրված։ Երբ վերցրի, տեսա, որ այնտեղ է այն նույն մատանին, որը երկու օր է ինչ ես անդադար փնտրում էի։ Բայց չէի կարողանում հասկանալ, թե ինչու է նրա պայուսակում հայտնվել։
Երբ մենակ մնացինք, հարցրի տալսի այդ մասին։ Նա իրեն սկզբում վատ զգաց, իսկ հետո ասաց, որ ծնունդիս օրը, ինձ համար ոչ մի նվեր էլ չէր գնել, ամոթից դրդված այդ պահին իր պայուսակից իր մատանին էր հանել ու տվել ինձ։ Բայց քանի որ դա նրան սկեսուրն էր նվիրել չէր կարող թողնել ինձ մոտ, դրա համար էլ վերցրել էր՝ առանց զգուշացնելու։