Սովորաբար այս վայրում՝ կանգառում միշտ տաքսիներ են լինում: Բայց այդ օրը տաքսիներ չկային: Ես մոտեցա կանգառին: Այս ընթացքում նստարանից վեր կացավ մի նիհար մի ծերունի՝ բաճկոնով և փողկապով, և ծանր շարժելով ոտքերը, մոտեցավ իմ պատուհանին։ Թեթև թակեց պատուհանը ու կամաց հարցրեց. «Տղաս, դու տաքսու վարորդ չե՞ս»: Հեռախոսով հրաժեշտ տվեցի զրուցակցին, պատասխանեցի. «Չէ, հայրիկ, տաքսու վարորդ չէ, ու՞ր պետք է գնաս»։ -Ես հեռու չեմ գնում, մոտ երեք կիլոմետր: -Նստիր, հայրիկ, ես քեզ հիմա կտանեմ: Նա նստեց առջևի նստարանին։ Մենք շարժվեցինք։
Նա ծանր էր շնչում, ուղղակի շատ ծեր լինելու պատճառով, ինձ ասաց, որ ամեն օր երթուղայինով գնում է կլի նիկա։ Բայց այսօր շատ հերթ է եղել պոլիկլ ինիկայում, և նա ուշացել է երթուղայինից, հաջորդին սպասելը երկար ժամանակ կպահանջի, և նա չի կարողանա քայլել։ Նստած լսում էի նրան, շատ մտքեր էին պտտվում գլխումս:Նա ապրում էր փողոցի ամենավերջում, և նրա թեք տանիքով տունը գրեթե չէր երևում քոթեջների պատճառով … «Դե, տղաս, մենք հասանք, հենց այստեղ, շրջվիր», և պապը ձեռքը ձեռքը տարավ գրպանը՝ դրամապանակը դուրս բերելու համար։
«Ոչ, հայրիկ, ես քեզանից փող չեմ վերցնի, չեմ կարող վերցնել, դու վճարել ես քո կյանքով՝ ամեն ինչի համար»: Արցու նքները հոսեցին ծերունու աչքերից, նա դուրս եկավ մեքենայից և խոնրահվեց և ասաց. «Շնորհակալ եմ, տղաս»: Եվ նա գնաց իր հին տունը՝ ձեռքով սրբելով արցու նքները։ Այն երկիրը, որը չի կարողանում հոգ տանել թոշակառուների մասին, չի կարող առո ղջ լինել։ Եվ ես հասկացա, որ հենց ես պետք է խոնարհվեմ նրա առաջ։ Ժողովուրդ, ուղղակի օգնեք, ինչքան կարող եք, մի կոպեկով, կլինի կաներում զիջեք հերթը, տարեք տուն, տեղափոխեք ճանապարհի մյուս կողմը… Խաղաղություն ձեզ, Ընկերներ: