Ես պատրաստվում էի գյուղ մեկնել մերոնց մոտ: Գլխումս քա ոս էր: Այնքան բան կատարվեց վերջին շրջանում: Եվ ամենասար սա փելին այն է, որ չգիտեի ինչպես այդ բոլորը պատմել մերոնց: Գյուղի ժողովուրդ են, չեն հասկանա: Ես ստացել էի դիպլոմս և ուրախ վերադառնում էի հանրակացարան, երբ հանկարծ նկատեցի փեսացուիս, որ համբուրվում էր ինչ որ շիկահերի հետ: Մենք բաժանվեցինք մեծ սկան դալով:
Բայց չէ՞ որ երկու ամիս անց մեր հարսանիքն էր լինելու: Օրը նշանակված էր: Ամենավատն այն էր, որ մենք «չփն անցել էինք» հարսանիքից առաջ: Իսկ դա մերոնց համար մեծ մե ղք էր: Որոշեցի գնացքով մեկնել, բայց ուշացա: Վերջին ավտոբուսն արդեն գնացել էր: Ես մտքերի մեջ քայլում էի, ու հանկարծ կողքիս մի մեքենա կանգնեց: Վարորդը հակարելի երիտասարդ էր: — Թույլ տուր քեզ ուղեկցել:
Ես հրաժարվեու պատճառ ունեի, ուստի նստեցի: Ամբողջ ճանապարհին մենք խոսում էինք: Նա պատմեց իր նախկին հարսնացուի մասին, եսպատմեցի իմ պատմությունը: և ասացի. «Եվ հիմա ես չգիտեմ, թե ինչ անել»: — Ես գիտեմ, ա-ասաց նա: Երբ հասանք տեղ, նա արագ իջավ մեքենայից ու ներկայացավ, որպես ապագա փեսա: Ասաց, որ մենք հանդիպում ենք երկու ամբողջ տարի և երկու ամսից կամուսնանք: Օրեր անց նա իսկապես ինձ առաջարկություն արեց: