Հենց հարսանիքի հաջորդ օրը ես հասկացա, թե ինչ մեծ սխալ եմ գործել ու շատ փոշանեցի: Ես սկսում եմ նախանձել իմ միայնակ ընկերուհիներին։ Ես կարոտում եմ իմ ազատ կյանքը: Ինչպե՞ս էր մինչ ամուսնությունը: Աշխատանքից տուն գնալու ճանապարհին ես պտտվում էի խանութներով, չէի մտածում ընթրիքի մասին: Ես ճաշում էի աշխատանքիս մոտ գտնվող սրճարանում: Իսկ հիմա մարդս աաամեն օր պահանջում ա տարբեր ուտելիքներ պատրաստել: Մինչև ամուսնանալս եթե մաքրելու ցանկություն չունեի, սմարթֆոնով պառկում էի բազմոցին։
Իսկ հիմա ամբողջ ազատ ժամանակս ծախսում եմ մաքրություն անելու վրա: Ամեն առած մանրուքի մասին պիտի դակլադ տամ, թե որքան եմ ծախսել։ Ինչպե՞ս էր հարսանիքից առաջ: Ես ստանում էի աշխատավարձս և ծախսում էի ուզածիս պես՝ կինո, ակումբ: Ֆինանսական տեսուչներ չկային գլխիս… Ինձ համար ամենադժվարը հանգստյան օրերին առավոտյան ժամը յոթին արթնանալն է:
Մարդս գյուղացի ա, նրա համար սա նորմա է։ Իսկ ես պարզապես ուզում եմ պառկել անկողնում: Ո՛չ, վեր ցատկի՛ր, կերակրի՛ր ամուսնուդ, տան գործերն արա, հողը մշակի: Իմ ցանկությունները նրան չեն հետաքրքրում։ Եվ նա դեռ դժ գոհ է։ «Վատ տիրուհի» ասում է: Ինձ թվում է, ես ընկել եմ ճահճի մեջ: Արդյո՞ք սրա համար եմ ամուսնացել: