Ես էդ օրը կյանքումս չեմ մոռանա: Ես և մարդս խոհանոցում չայ էինք խմում։ Հանկարծ աղջիկս վազեց ներս ու ասեց, որ մեր դռան մոտ տուփի մեջ նորածին կա: Մտածեցի կատակ ա անում: Բայց վազեցի դուրս ու աչքերիս չհավատացի: Տուփի մեջ երեխա կար ու խե ղճը լա ցում էր: Բերեցինք ներս, տաք շորերով ծածկեցինք ու անմիջապես զանգեցինք ոս տի կա նություն: Սկսեցին որոնողական աշխատանքները:
Էդ ամբողջ ընթացքում փոքրիկ աղջիկը մեզ հետ էր ապրում: Մենք շատ սիրեցինք էդ պուճուրին: Աղջիկս էլ շատ էր սիրում, քուրիկ էր ասում: Մի քանի օր անց ոս տի կան ները հայտնաբերեցին նրա մորը: Պարզվեց, որ տասնվեցամյա աղջիկ է, մանկատնից: Տղան, որից հղ իա ցել էր, անհետացել էր՝ իմանալով հղ ի ության մասին: Աղջիկը հնարավորություն չուներ երեխային պահելու և
ստիպված էր լքել փոքրիկին: տեղ ուսանողուհի է, ով ամուսնացել է իր համակուրսեցի հետ։ Ինքը՝ աղջիկն ապրում է շատ աղքատ ընտանիքում, չի կարողանում երեխային պահել։ Դրանից հետո ես ու ամուսինս որոշեցինք ընդունել այդ աղջկան մեր ընտանիք, որպեսզի նա կարողանա մեծացնել իր երեխային: Արդեն հինգ տարի է մենք միասին ենք: Չի եղել մի օր, որ զղջանք մեր որոշման համար։