Մայրս 73 տարեկան է: Ես պարբերաբար զանգում եմ նրան և լսում եմ նրա հանգիստ ու մանրամասն պատմությունները շուկայի մասին, գյուղում միայնակ դժ վարությամբ ապրող քրոջս մասին, թե ինչպես է մաղադանոսը նորից աճել անձրևից հետո և պետք է կտրվի, և որ լոլիկը պետք է հավաքել, կատուն կորցրել է աչքը և այլն: Ինձ չի հետաքրքրում։ Եվ ինձ թվում է, որ նրա կյանքում ոչ մի կարևոր բան տեղի չի ունենում։
Եվ ես մի քիչ բա րկանում եմ, երբ նա ինձ բողոքում է իր վեր ք երի մասին, և ես նրան խնդրում եմ, որ նա գնա բժ շկի,իսկ նա ինձ է հարցնում, թե ինչ է պետք անել: Բայց ես բժ իշկ չեմ, լավ, որտեղի՞ց իմանամ, թե ինչ դե ղա միջոց խմել: Ես ու մայրս երբեք էլ հաշտ չենք եղել, միշտ վի ճել ենք այն մասին, թե մեզնից ով է ճիշտ: Ես երբեք չէի կարողանում ժամանակ գտնել՝ մորս այցելության գնալու համար:
Հեռախոսով փոխանակում էինք մի քանի բառ: Մի օր մայրս զաանգեց ու զգացի, որ նրա ձայնը տ խուր է: Հարցրի, ասաց, որ կարոտել է ինձ: Այդ պահին ես ամեն ինչ թողեցի ու սլացա մորս մոտ: Մայրիկս ինձ համար ձուկ տապակեց, հայրիկը ձմերուկ կտրեց, մենք ջերմ զրո ցում էինք ու և այդ պահին ես ինձ զգացի ինչպես մի փոքրիկ աղջիկ: Մայրիկ, մայրիկ, դու պարզապես երկար ապրես: Թանկագին հայրիկ, քո կողքին ես դառնում եմ այն փոքրիկ աղջիկը, որը նստում էր գրկիդ ու դու շոյում էիր նրա գլուխը: