Երբ առաջին անգամ գնացի այնտեղ շատ տարիներից
հետո, սիրտս սեղմվեց տեսածից։
Կտրը քայքայվել էր, պատերը մթնել էին ժամանակից,
պատհանները վաղց կոտրված էին, իսկ բակմ, որտեղ
երբևէ տատիկիս սիրած պիոններն էին աճմ, հիմա լցված
էր մոլախոտով։
Սակայն այնամենայնիվ, ես զգմ էի, որ այս տնը դեռ
կարելի է փրկել։
Աշխատանքները շատ էին։ Առաջին հերթին մաքրեցի
տարածքը աղբից և չորացած խոտից ճյղերից, ապա
աշխատավորների հետ սկսեցինք տան տանիքի
վերանորոգմն պատերի ամրացմը։
Չկա իդեալական բան՝ երբեմն թվմ էր, որ ժերը
վերջացել են, ավելի լավ կլինի հանձնվել անել այն, ինչ
խորհրդ էին տալիս մյսները։
Բայց յրաքանչյր անգամ, երբ հիշմ էի տատիկիս
թխած թխվածքաբլիթներին համն երկար լռթյան
ժամերը բակի հին ծառի տակ, գտնմ էի նոր ժեր։
Արդեն մի քանի ամիս հետո տնը փոխվեց։
Վերականգնեցի բակը, ներկեցի պատերը, փոխեցի
պատհանները։
Բակմ նորից ծաղկեցին ծաղիկները, իսկ խոհանոցմ
նորից բրմ էր թարմ թխած բլիթների հոտը։
Այժմ սա ոչ միայն տն է՝ սա հիշողթյան մի մասն է, վայր,
որտեղ անցյալը հանդիպեց ներկային։