Լսեցի, որ կնիկս ուրիշին ասում ա. կարոտել եմ կյանքս, սաղ գիշեր միասին կլինենք, արունը սառեց երակներումս, ես էլ գիտեի կարգին կնիկ ունեմ, բայց․․․Ես 40 տարեկան եմ ու հայտնվել եմ շատ հիմ ար վիճակում: Միշտ մտածել եմ, որ ունեմ աշխարհի ամենալավ կինը, ով ինձ պարգևելա հրաշք էրեխեք:
Տղես 11 տարեկան ա, աղջիկս՝ 6: Շատ եմ սիրում իմ ընտանիքը: Գործերս սկսեցին լավանալ, ու կնգաս համար վարսավիրանոց բացե ցի, թող իրա բիզնեսը ունենա, ումից ա պակաս: Ես միշտ մտածել եմ, որ տղամարդը պիտի շատ լավ պահի կնգան: Կինս, որ դուրս ա գալիս փողոց, բոլորը հիանում են:
Իրա համար թանկանոց մեքենա եմ առել:Ես էլ ամբողջ օրը զզբաղված եմ իմ գործերով: Միշտ ուշ եմ տուն գնում: Կարոտում եմ կնգաս էլ, էրեխեքիս էլ: Մի օր շուտ էի վերջացրել գործս ու ասեցի գնամ կնգաս անակնկալ անեմ, տանեմ ռեստորան, իրար հետ ճաշենք, հետո գնանք մի քիչ ֆռֆռանք:Կաբինետի դռան մոտ լսեցի, որ հեռախոսովա խոսում: Ես ականջ դնելու սովորւթյուն չունեմ:
Բայց անկախ իմ կամքից լսեցի:Ասումա. Կյանքս կարոտել եմ, էսօր հարմարացրու տեսնվենք, իմ «հիմար գառնուկը» գիտի մամայիս տանն եմ մնալու, ընենց որ սաղ գիշեր միասին կլինենք:Ականջներիս չէի հավատում: Ես ոչ գառնուկ եմ, ոչ էլ՝ հիմար: Ուղղակի խաբված եմ: Գնացի տուն, երկար մտածեցի ու որոշեցի անելիքս:
Նախ կնգաս զրկեցի սաղ միջոցներից, ավտոն, վարսավիրանոցը ձեռքից վերցրի, թանկանոց շորերը տարա վառեցի ու հետո իրանից բաժանվեցի: Ոտերս ընկած ներեղություն էր խնդրում, բայց ես իրա պատկերացրած հիմար գառնուկը չեմ: Ինքը արժանի չի ինձ: