Երկու տղա միայնակ պահել-մեծացրել եմ, որ էսօրվա օրով գլխիս ըսենց բան բերեն․․․Աստված ջան, հիմա ի՞նչ անեմ։Երկու տղա ու-
նեմ, երկու հրաշք: Իսկապես պաշտում եմ երեխաներիս,նույնիսկ այդ մասին խոսք լինել չի կարող: Սակայն խնդիրն այն է, որ նման
մի փորձության մեջ ենք հայտնել՝ մեր կամքից անկախ:
Ամուսինս ժամանակից շուտ հեռացավ այս կյանքից, իսկ ես ու տղաներս դժվար օրով մի կերպ անցկացրինք մեր կյանքի իսկապես
ամենաբարդ տարիները: Պահ կար անգամ՝ չգիտեի՝ ինչպես վարվեմ, ինչ անեմ, որ երեխեքս սո ված չմնան:Բայց դա չէր խնդիրը, ես
ոչ մի րոպե դժ գոհ չեմ իմ կյանքից, ճիշտ հասկացեք:
Պարզապես հիմա, երբ տղաներս արդեն 18 ու 20 տարեկան են, հայտնվել է տեգրս ու սկսել է իբր թե «հայրություն» անել էրեխեքիս:
Ամենավա տ ճանապարհի վրա է դնում նրանց, վա տ սովորություններ են ձեռք բերում այդ մարդու հետ շփվելով:
Չգիտեմ՝ ինչ անեմ, մենակ աղոթում եմ, որ Աստված օգնի, էրեխեքս էս փոր ձանքից ազատվեն, հանգիստ իրենց կյանքն ապրեն, թե
չէ էս ինչ բարեկամության ձև է, չեմ հասկանում: