Ծնված օրվանից հայրս իմ մասին չի հիշել․ Հայտնվեց միայն 26 տարի անց ու հիմա ստիպում է, որ ընդունեմ ու տեղ տամ իրեն․․․
Որքա՜ն անամ ոթ մարդիկ կան այս աշխարհում։ Ես նկատի ունեմ հորս; Մամաս պատմում էր, որ սկզբում հերս շատ լավն ա եղել,
մորս լավա պահել, թանկարժեք զարդեր էր նվիրում, շատ ուշադիր էր:
Բայց երբ մամաս հղ իացավ ինձանով, հերս ասեց, որ պատրաստ չի հայր դառնալ, ու ստիպեց, որ մերս աբ որտ անի: Բայց մամաս
հրաժարվեց: Ու էդ ժամանակվանից հերս փոխվեց, նույնիսկ ծե ծում էր հ ղի կնգան:Էդ պատճառով ծնն դաբերությունը ժամանակից
շուտ սկսվեց։ Հերս անհետացավ մորս կյանքից:
Չեմ էլ ուզում հիշել, թե ինչպես էր մայրս ապրում։ Մամաս մոռացավ ինքն իրա մասին ու արեց հնարավոր ամեն ինչ, որպեսզի ես ոչն
չի կարիք չունենամ, և ինձ թերարժեք չզգամ մյուս երեխաներից: Իմ համար շատ ծանր ա հիշել էդ օրերը, մամայիս տան ջանքը չեմ
կարողանում մոռանամ:Հիմա 26 տարի անց հանկարծ հերս հայտնվեց:
Մորիցս բաժանվելուց հետո նա ուրիշ կնոջ հետա ամուսնացել, բայց էդ կինը ամեն ինչ խլելա ու հորս թողելա անտուն: Հերս բոմժ ա
դարձել:Հիմա հույս ունի, որ ես իրան պիտի ընդունեմ գրկաբաց, տեղ տամ ու կերակրեմ: Ես փող տվեցի ու ասեցի, որ էլ իմ մոտ չգա:
Ես խղ ճում եմ նրան, բայց չեմ կարող ներել այն ամբողջ ցա վը, որ նա պատճառեց մորս։