Եղբորս նշանածը մեր տաից գողություն արեց, իմ աչքով եմ տեսել․ Հիմա տանջվում եմ, չգիտեմ մերոնց ասեմ թե չէ․․․Ախր ախպերս
շատ ա սիրում դրան։Մի քանի ամիս առաջ ախպորս նշանեցինք: Նշանածը սկսեց մեր տուն շուտ-շուտ գնալ գալ: Մեկ -մեկ էլ մնում
ա մեր տանը:
Մի ամիս հետո իրանց հարսանիքն ա: Ախպերս շատ ա սիրում իրա նշանածին, ես նման սեր չեմ տեսել: Բայց երկու առաջ մի բան
եղավ որ հոգիս տակնուվրա ա անում: Էդ աղջիկը մեր տնից գո ղություն աարեց: Գո ղա ցավ պապայիս ոսկի ժամաացույցը: Ես իմ
աչքով տեսա:
Պապայիս ժամացույցը պահարանի վրա էր:Ես լավ հիշում եմ, որ փոշիները մաքրելուց ըտեղ դրած էր: Հետո աախպորս նշանածը
եկավ մեր տուն: Երկուսով էինք: Ես գնացի կոֆե դնելու, ու իրա գնալուց հետո ժամացույցը չկար: Հիմա շատ եմ տանջվում,չգիտեմ
մերոնց ասեմ, թե չէ:
Պապս ման ա գալիս ժամացույցը, մամաս ասում ա, երևի կորցրել ես: Եթե ասեմ, աախպորս կդժ բախտացնեմ, ինքը չի դիմանա էդ
հարվածին:Եթե չասեմ, ստացվում ա մերոնց խա բում եմ: Մեր տանը երբեք իրարից ոչինչ չենք թաքցրել: Մեկ մտածում եմ, հենց էդ
աղջկա հետ առանձին խոսամ, ասեմ, որ տեսել եմ:
Բայց գիտեմ, որ կհրաժարվի ու ախպորս իմ դեմ կտրամադրի: Ես ախպորս շատ եմ սիրում ու չեմ ուզում իրան ցա վացնեմ Բայց մյ
ուս կողմից մտածում եմ, որ էդ աղջիկն իրան արժանի չի, մի օր մեծ փորձանք կբերի գլ խին: Չգիտեմ ինչ անեմ: