Մայրս հպարտ նստած էր, իսկ տանը ուտելու ոչինչ չկար․․․
Մինչև այժմ հիշում եմ այդ անտանելի զգացողո ւթյունը։Իմ ընտանիքում եղել է շատ ծանր ժամանակա շրջանը, երբ տանը ուտելու ոչինչ չկար։
Մենք եր կար ժամ անակ սովի մատ նված չէինք, բայց եղավ այնպես, որ ամսվա ընթացքում, դանդաղ վերջանում էր ամեն ինչ․ կաթ, թեյ, սուրճ, հաց, կարագ, պանիր, մակարոն, բրինձ․․․ մինչև որ բացարձակ ոչինչ չմնաց։
Մայրս միայնակ էր մեծացնում ինձ․․․ դա այն շրջանն էր, երբ նա մի քանի ամիս աշպատանք չուներ, հետո վերջապես գտավ, սակայն դեռ չէր ստացել աշխատավարձը, դեռ 20 օր կար։
Մայրս շատ հպարտ էր, որ ինչ-որ մեկից օգնություն խնդրեր, նա նախընտրում էր ապրել ծանր պայմաններում, քան թակել որևէ մե-կի դուռը։Այդ գիշեր ես սովամահ էի լինում։ Քրքրեցի սառց արանը և գտա շատ հին հացի կտոր։
Կաղամ բի տերևներ կային։ Դրեցի հացի վրա, ուղարկեցի գաղ օջախի կրակին, որ տաք անա։ Ինձ թվում էր, որ ստամոքսիս աղմուկը լսվ ում էր կողքի սենյակում։ Դա սարսափելի էր։ 10 վարկյանում կերա կաղամբով հացը, այնքան լավ զգացի ինձ․․․
Առավոտյան տվեցին մեր դռան զանգը։ Մորս վաղեմի ընկերուհին էր։ Նա մեզ համար մի քանի տոպրակ սնունդ էր բերել, և նույնիսկ պաղպա ղակից տորթ․ դրա համը երբեք չեմ մոռանա։
Ես հիշում եմ, թե ին պես էի հաց ու կար ագ ուտում, պանիր, թեյ խմո ւմ, ինձ թվում էր, որ դրանից ավելի հա մեղ բան երբեք չեմ փորձել։ Տար իներ անց, երբ արդեն չկա մայրս, ոչ էլ նրա ընկե րուհին, համացանցում պատահաբար տեսա, որ մի երիտասարդ միայնակ մայր կա, ով 2 երեխա ունի, սոցիալապես անապահով են։
Մեծ ցավ զգացի, երբ հասկացա, որ մորս ընկերուհւ աղջիկն է՝ իր երեխաների հետ։Հիմա ես արդեն կայացած մարդ եմ, ով ունի լավ աշխատանք, տուն, և ի վիճակի է օգնել ուրիշներին։
Հենց նույն օրը վերադարձրեցի տարիներ առաջ մեզ տված օգնությունը, սակայն դրա տասնապատիկը։Երեխաների մայրը շատ էր ամաչում, բայց ես նրան պատմեցի, թե ժամանակին ինչի միջով եմ անցել և ով է մեզ օգնել։
Խոստացա էլի օգնել, մինչև որ երեխաները կգնան մանկապարտեզ,և ինքը կկարողանա դուրս գալ աշխատանքի։
Ձեզ էլ եմ խնդրում,որ հնարավորո ւթյան սահման ներում օգնեք ծանր կացության մեջ հայտնվ ածներին, շատերը չեն հասկ անա նրանց, մինչ ինքները չհայտնվեն նույն իրավիճակում։