Ավտովթարից հետո գամվեցի անվասայլակին, իսկ սկեսուրս․․․Երեկ հյուրերի առաջ ինձ անպետք անվանեց. Միայն իմանաք, թե ինչ
արեց սկեսրայրս դրանից հետո։Ցա վոք սրտի կյանքս չընթացավ այնպես, ինչպես ես երազում ու պլանավորում էի: Բոլոր երազանք
ներս մի վայրկյանում փշրվեցին, երբ ինձ ասացին, որ այլևս չեմ կարողանալու քայլել:
Ամուսնուս հետ տուն էինք գալիս Եղեգնաձորից, երբ ավտովթ արի ենթարկվեցինք: Արթնացա հի վանդանոցում ու տեսնելով բոլորի
մռայլ դեմքերը, հասկացա, որ մի բան այն չէ:Միանգամից ամուսնուս մասին հարցրեցի, ասացին, որ նա լավ է, մի քանի թեթև կոտր
ված է ստացել ու շուտով կկարողանամ տեսնել նրան:
Երբ արդեն հասկացա, որ ոտքերս չեմ կարողանում շարժել, ինձ ասացին, որ ինձ երկար բո ւժում է սպասվում, սակայն հիմա պետք
է անվասա յլակով լինեմ:Ժամանակի ընթացքում իմացա ողջ ճշմարտությունը. ես այլևս չեմ քայլելու: Կյանքս մթնեց, մտածում էի տղ
այիս մասին, թե ոնց եմ իրեն մեծացնելու այսպես: Ամուսինս ինձ ամեն հարցում օգնում է, սակայն սկեսուրս, ով առաջին օրվանից էլ
դեմ է եղել իմ ու իր տղայի միությանը, թշնամաբար է վերաբերվում ինձ:
Նա ինձ հոգս է համարում:Երեկ էլ, երբ տանը հյուրեր կային, նա բոլորի ներկայությամբ ինձ վիր ավորեց, ասելով՝ դե դու մեկա ոչ
մի բանի էլ պետք չես, ոչ տան գործ ես կարում անես, ոչ էլ երեխա պահես, խեղճ տղես դ ժբախտացավ: Սկեսուրիս խոսքերից հետո ար
ցունքները հոսեցին աչքերիցս:Ամուսինս այդտեղ չէր, իսկ սկեսրայրս նրա խոսքերից հետո բոլորի ներկայությամբ ասաց.
-Էս աղջիկը ոսկի երեխայա, կապ չունի ոտերով, թե առանց դրանց, ինքն իրա տեղը կգտնի էս կյանքում, երեխուն էլ կմեծացնի, փող
էլ կաշխատի: Կարևորը բարի սիրտ ունի, ոչ թե քո նման թույն ու թարախ, որ ընկած մարդուն խփում ես: Ու մեկ էլ, ոչ թե տղեդ ա մե
ղկ, այլ տղեդ ա մե ղավոր, որ էս աղջիկն էսօր չի կարում քայլի, գոնե էդքանը հասկանալով ձենդ կտրի: Որ ոտը գազից մեկ-մեկ հա-
ներ, էսօր էս աղջիկն էս օրին չէր լինի: Մարդ եղի մի քիչ այ կնիկ, թե չէ քո թո ւյնից մի օր կխեղդվես: