Երբ ծնողներս ավտովթարի ենթարկվեցին ու մահացան, բոլոր հարազատներս անհետացան, իսկ ես մնացի մանկատանը․ Չգիտեմ դեռ ինչքան կմնայի, եթե․․․Մանկությունս նախա նձելի էր: Ես իմ սիրող ծնողների միակ զավակն էի։ Եվ բացի այդ, նրանք շատ հա րուստ մարդիկ էին, ուստի ես երբեք որևէ բանի կարիք չէի ունենում, ինչպես նրանց հարազատները, ովքեր ուրախ էին անընդհատ փող խնդրել նրանցից, իսկ նրանց ծնողներս երբեք չէին մերժում։
14 տարեկան էի, երբ հայտնվեցի մա նկատանը և մենակ մնացի բոլոր խնդիրներիս հետ։Ծնողներս զո հվեցին ավտով թարից և մի ակնթարթում մեր բոլոր բարեկամներն ուղղակի անհետ ացան։ Կարծում էի, որ նրանք, անշուշտ, կգան իմ հետևից, բայց դա չեղավ։ Սկզբում դեռ հույսի մի շող ունեի, ինքս էլ մա նկատնից զանգահարում էի հարազատներիս, բայց հենց լսում էին, թե ով է, անմիջա պես շտապ գործեր էին ունենում։
Անկեղծ ասած, մանկատունն ինձ համար իսկական տա նջանք էր։Ես չէի կարողանում ընտելանալ այն փաստին, որ իմ ծնողներն այլևս չկան: Բայց, բարեբախտաբար, ես ստիպված չէի երկար մնալ այնտեղ, քանի որ մեր հարևանուհին, մորս ընկերուհին, ինձ դուրս հանեց այնտեղից։
Նրանք իրենք ունեին մոտ տասը տարեկան դուստր և նրանցից երկար ժամանակ պահանջվեց թղթաբանության համար, քանի որ, փաստորեն, ես ոչ ոք էի, բարեկամներիս հետ ամեն ինչ ավելի արագ կլիներ։Մայրս մի անգամ նրանց օգնել էր և նրանք որոշել էին, որ ուզում են շնորհակալություն հայտնել նրան։
Գրեթե տուն վերադառնալով՝ ես ինձ ավելի լավ էի զգում, բայց հասկանում էի, որ ամեն ինչ նույնը չի լինելու, քանի որ իմ նոր ընտա նիքն ավելի փոքր կլինի և նրանք չեն կարողանա վճարել իմ թանկարժեք մասնավոր դպրոցի համար։ Սակայն ինձ ասացին, որ նույնիսկ չհամարձակվեմ մտածել այդ մասին, ես կավարտեմ կոնկրետ այդ դպրոցը։
Ինձ որդեգրած ծնողներիս շնորհիվ է, որ 23 տարեկանում ունեմ իմ հեղինակավոր բիզնես, որի շնորհիվ զգալի շահույթ եմ ստանում։ Որպես նվեր նրանց՝ ես գնել եմ նոր մեքենա և ամառանոց, բայց սա դեռ ամենը չէ: Ես շարունակում եմ օգնել նրանց, քանի որ հաս կանում եմ, որ նրանք ինձ վրա շատ ավելի շատ են ծախսել, իհարկե, ոչ միայն գումար։Փոքր քույրս ավարտել է նույն մասնավոր դպր ոցը, ինչ ես, իսկ ես ապրում եմ ծնողներիս բնակարանում՝ ինձ որդեգրած ծնողներիս կողքին։
Այսպես ինձ համար անծանոթ մարդիկ դարձան ամենամոտ մարդիկ, իսկ բարեկամներս ինձ չէին հիշում մինչև այն պահը, երբ ես սկսեցի լավ վաստակել։ Նրանք սկսեցին զանգել և գումար խնդրել գրեթե ամեն օր, բայց ես նրանց բոլորին, իհարկե, մերժում էի: