Որոշեցի 50-ամյակիս կոլեկտիվիս հրավիրել մեր տուն, մտածեցի լավ ժամանակ կանցկացնենք, բայց հարսս․․․Հիմա ամբողջ կոլեկ տիվի խոսակցության միակ թեման ես եմ ու հարսս։Ես ու հարսս հենց սկզբից էլ լավ հարաբերություններ չենք ունեցել իրար հետ, որովհետև իրա հետ մեղմ ասած անհնար ա էլի:
Դե լսեք, մի դեպք պատմեմ, որ իմանաք չեմ չափազանցնում ու նենց չի առանց պատճառի իրա դեմ վատ եմ տրամադրվել: Ուրեմն ծնունդս էր ու կոլեկտիվիս հրավիրել էի մի տեղ լավ ժամանակ անցկացնելու, հիմանականում բոլորն ինտելիգենտ կանայք են: Դե հարսիս էլ էի ասել, որ գա:
Էկավ ու իրա հագածը պետք ա տենայիք էլի ասենք: Էնքան կարճ էր հագել հերիք չի, մի բան էլ ոտը ոտին գցեց, նստեց, սաղ էղած-չէղածը ցուցադրեց: Էլ չեմ ասում, որ ծամոնն էլ մի կողմից էր լռճցնում:
Զգում էի, թե ոնց են կոլեկտիվիս անդամները զարմացած նայում ու քչփչում:Էտ հլը քիչ էր, մի բան էլ ասեց ընթացքում ինձ՝ թռի էն տորթից բեր մի հատ ուտեմ էլի: Այ ըտեղ էլ համբերությունս չհերիքեց, ասեցի՝ չափերդ ճանաչի մի հատ:Սաղ զարմացած նայում էին, ինքն էլ հիստերայի մեջ ընգավ, հելավ, գնաց:
Բայց հիմա նենց եմ ամաչում, որ բոլորը տեսան, թե ով ա իմ հարսը: Գիտեմ, որ սաղ հիմա իրա ու մեր մասին են խոսում:
Խայտառակ էղա: