Աղջիկս գլխներիս տակ փափուկ բարձ էր դնում, ասում էր, որ ընկերուհու տաննա մնացել, բայց․․․Երբ իմացա, թե իրականում էւր էր գնացել․․․Ամուսնուս հետ երկար տարիներ երեխա չէինք կարողանում ունենալ։Արդեն տասը տարի անցել էր ամուսնութհունից, բայց այդպես էլ չէին կարողանում լիարժեք երջանիկ լիներ։
Հույսներս կտրել էինք, որ երբևէ կկարողանայինք երեխա ունենալ։ Բայց մերս համոզեց, որ վերջին անգամ էլ դիմենք բժիշկներին ու գնայինք արտերկիր բուժվելու։Հրաշք եղավ ու այդ անգամ հղիացա։Չէի հավատում,որ երկար տարիների երազանքս իրականություն էր դառնալու ու ես էլ մնացած կանանց նման՝ մայրանալու բերկրանքն էի զգալու։
Մեր աղջիկը ծնվեց ու ես ու ամուսինս ոչինչ չէինք խնայում, նրան ամեն ինչով ապահովելու համար։ Աղջիկս մեծացավ ու մենք շատ ուշ հասկացանք, որ բացի այդքան սեր տալուց, պետք էր ժամանակին շատ խիստ լիներ, որ ոչ մի բացթողում չունենայինք։ Հիմա աղ ջիկս համալսարանումա սովորմ, բայց դասերին չի գնում։
Ամուսնուս խաթր շատ անգամներ հանդուրժել են ու չեն հեռացրել համալսարանից։ Փորձել ենք հետը խոսել, բացատրել, պատճառն իմանա, բայց մեզանից մենակ խուսափում էր։ Ընկերուհիներից էլ ոչ մի բան չէի կաչողանում իմանայի, մարդուս խնդրում էի, որ հե տը խիստ լինի, մի քիչ կոպիտ խոսա, որ խելքը գլուխը հավաքեր։
Խոսալուց հետո մի քիչ խելոքացավ, դասերին էր վերադարձել, տնից շատ դուրս չէր գալիս։ Եթե դուրս էր գալիս, գնում էր մենակ ըն կերուհու տուն՝ քննությունների համար պարապելու։ Ես ու մարդս արդեն հանգիստ էինք, մտածում էինք խելքիա եկել, ինչ֊որ բաներ ա հասկացել։
Էլ չգիտեինք, թե ոնց էր բոլորիս հիմարի տեղ դրել, մատների վրա ֆռացնում։ Չէր սպասում, որ մի օր հերը կբռնացներ ու էլ իրա ստե րին ոչ ոք չէր հավատա։Մարդս մի օր ուշ ժամի աշխատանքից տուն գալու ճանապարհին,մեքենան կանգնացնում, որ խամութ մտնի։ Էդ պահին տեսնումա, թե ոնցա աղջիկս կողքի գիծերային ակումբից հոր տարիքի մեկի թևը մտած դուրս գալիս։