Մանկուց ես տատիկիս հետ էնքան կապված եմ եղել, որ իրան մամա էի ասում, իսկ մորս անունով էի դիմում, հետո․․․Տատիկիս մաս ին նենց բան իմացա, որ մորս առաջ ահավոր մեղքի զգացումից խեղդվում եմ։Ես տատիկիս շատ-շատ եմ սիրել։
Փոքրուց հետը ահավոր կապված եմ եղել։Մամաս աշխատում էր ու մեզ տատիկնա պահել։Մեծը ես էի, իմ հետ ավելի շատ ժամանակ ա անցկացրել, քան մյուս թոռների։ Ահավոր կապվել էի տատիկիս, չնայած որ մամայիս էլ եմ շատ սիրում։
Ուղղակի փոքրուց մեջս մտել էր ու տատիկին ասում էի մամա, իսկ մամայիս անունով էի դիմում։ Զգում էի մաման նեղվումա, երբ մեծացա հասկացա։Դրա վրա երբեք չենք կենտրոնացել, բայց տատիս միշտ հպարտանում էր ինձնով ասում էր թոռ չի է փոքր երեխ եսա լրիվ։
Մի քիչ, որ մեծացա, տատիկիս մասին նենց բան իմացա, որ ահավոր նեղվել էի ու ահավոր մեղավոր էի զգում ինձ մամայի առջև։ Տատիկս մամայիս հետևից անընդհատ վատն էր խոսում, անըդհատ բողոքում էր ու էնքանով էր հանգիստ, որ ես իրեն մամա եմ ասում ուրեմն վերջ մորս մոռացել եմ։ Փոքր էի չեի հասկանում։
Հետո իմացա, որ փոքր ժամանակ ինձ շատա մամայի դեմ տրամադրել, ասելա՝ տես քեզ թողումա գնումա գործի, տատինա քո մա ման ու սաղ հենց ըեղից էլ գալիսա։ Մի խոսքով միևնույննա, դա մամայիս հանդեպ սերս չէր փոխել, բայց մամայի հետ ավելի քիչ մտ երիմ էի։ Էս ամենն իմանալուց հետո, արդեն թեքվեցի մամայի կողմ ու նենց արեցի, որ բոլորն իրենց տեղում լինեն։ Տատին տատի լինի, մաման մամա։