Հարևանուհիս ոչ մի կերպ չէր համակերպվում որդու ընտրության հետ: Չէր տեսել այդ աղջկան, չէր ճանաչում, բայց խնդրում էր, աղաչում էր որդուն հետ կանգնել նրա հետ ամուսնանալու մտքից: Տղան ամեն կերպ փորձում էր համոզել մորը, ասում էր, որ իր ընտրած աղջիկը շատ գեղեցիկ է, շատ լավն է: Մայրը համոզված էր, որ այս աղջիկը ուզում է տիրանալ որդու բնակարանին, խաբո ւմ է որդուն և ամուսնանալուց հետո ամեն ինչ կանի նրանից բնակարանը խլ ելու համար: Նա լսել էր միայն, որ աղջիկը մարզից է եկել մայրաքաղաք սովորելու նպատակով և այդքանը բավական էր,
որպեսզի կարծիք կազմեր այդ աղջկա մասին: Նա առանձին հանդիպեց այդ աղջկա հետ և խնդրեց հեռու մնալ իր որդուց, ասաց, որ գուշակում է նրա մտադրությունը՝ ձեռք գցել որդու բնակարանը, բայց զգուշացրեց, որ թույլ չի տա: Աղջիկը լռեց ու ոչինչ չպատասխանեց: Որդին խնդրեց չխառնվել իր կյանքին և ասաց, որ պատրաստվում է ամուսնանալ։ Մայրը միայն խնդրեց որդուն ամուսնական պայմանագիր կնքել, ըստ որի ամուսինները իրավունք չեն ունենում միմյանց պատկանող գույքի վրա:
Որքան մեծ եղավ մոր զարմանքը, երբ հարսանիքին տեսավ աղջկա ծնողներին: Նրանք երկրում շատ հայտնի ու ազդեցիկ մարդիկ էին, ովքեր մեծ կարողություն ունեին: Նրանք իրենց դստերը մեծ առանձնատուն նվիրեցին, շքեղ ավտոմեքենա ու կլորիկ գումար: Կինը ամոթից գլուխը կախել էր: Հաջորդ օրը նա գնաց նորապսկաների տուն ու ներո ղություն խնդրեց հարսից: Բայց հարսը խո րամանկ ժպտաց ու ասաց, որ նե ղա ցած չէ, ավելին շատ շնորհակալ է, որ որդուն ստիպել է ամուսնական պայմանագիր կնքել: Կինը հասկացավ իր սխալը, սակայն արդեն ուշ էր: