Տիկին Աննան իրեն շատ միայնակ էր զգում։ Այսօր նրա ծննդյան 75-րդ տարեդարձն է, սակայն նա ընտանիքի հետ նշելու փոխարեն նստած է հի վանդանոցի այգում նստարանին ու լա ց է լինում։ Ո՛չ որդին, ո՛չ դուստրը չեն շնորհավորել մորը: Գոնե հի վանդասենյակի հարևանուհին չմոռացավ ու նույնիսկ թաշկինակ նվիրեց, բո ւժքույրը ծննդյան օրվա պատվին նրան խնձոր հյուրասիրեց։ Տիկին Աննան լավ պանսիոնատում էր, բայց այնտեղի անձնակազմը բոլորովին անտարբեր էր նրա նկատմամբ:
Նա ապրում էր իր բնակարանում, երբ որդին խնդրեց իր անունով գրել բնակարանը: Նա ասել է, որ իրականում ոչինչ չի փոխվի, նա կշարունակի ապրել այնտեղ։ Երբ փաստաթղթերը պատրաստ էին, որդին տեղափոխվեց մոր և կնոջ մոտ, իսկ հարսը միշտ դժ գոհ էր այն ամենից, ինչ անում էր տիկին Աննան։ Որդին սկզբում պա շտպանում էր մորը, բայց հետո ամբողջովին անտարբեր դարձավ այս կռ իվների նկատմամբ։ Հետո տիկին Անննան սկսեց նկատել, թե ինչպես են որդին ու հարսը հաճախ թաքո ւն խոսում:
Այնուհետև նրան ասացին, որ իր իրերը հավաքի ու գնա պանսիոնատ՝ առո ղջությունը բո ւժելու, հանգստանալու համար: Մայրը, նայելով նրա աչքերին, դառնացած հարցրեց. – Ինձ ծերանոց ես տանում, տղաս։ Որդին ասաց, որ դա ընդամենը մեկ ամսով է, բայց հետո այդպես էլ չեկավ։ Արդեն անցել է երկու ամբողջ տարի՝ ոչ որդին, ոչ դուստրը չեն այցելել իրենց մորը։ Եվ ամենավատն այն է, որ հանուն այդպիսի որդու նե ղացրել էր դստերը։
Իսկ հիմա 20 տարի է՝ չեն շփվում։ Եթե հնարավոր լիներ ժամանակը հետ տալ, որդուն անկախություն կսովորեցներ, իսկ դստերը կօգներ ֆինանսական հարցերում: Այս ամենը մտածելիս տիկի Աննայի ոտքերը ծալվեցին, նա քիչ էր մնում ընկներ, բայց դուստրը վազեց և բռնեց նրան: -Վայ, ինչքան եմ քեզ փնտրել, եղբայրս երկար ժամանակ չէր ասում քո տեղը, բայց ես սպա ռնացի, որ դա տի կտամ ու նա ասաց։ Այս խոսքերով նրանք մտան շենք ու նստեցին սրահի բազմոցին։ Նրանք երկար զրուցեցին։
Զրույցի ժամանակ պարզվեց արդեն ուներ երկու թոռ և նա այժմ երախտագիտությամբ օգնում է իր դստերը: Բոլորը միասին ապրում են երեք սենյականոց բնակարանում, աղջկա ամուսինը դեմ չէ: Նա կնոջ հետ ամբողջ օրն անցկացնում է աշխատավայրում, իսկ տանը երեխաներն այնքան էլ չեն ձանձրանում տատիկի հետ։ Տիկին Աննան այժմ ամեն օր շնորհակալություն է հայտնում այն ընտանիքին, որտեղ նա զգում է, որ ինչ-որ մեկին պետք է, նա մոռացել է այն օրերը, ինչպես մղ ձավանջ։