Անցյալ տարի մենք ունեցանք մեր սեփական բնակարանը։ Ես ու ամուսինս ուրախ էինք, որ հիմա կարող ենք մարդավարի ապրել։ Մինչ այդ մենք ստիպված էինք մի կերպ տեղավորվել նրա ծնողների բնակարանում: Աղջիկս 12 տարեկան է։ Տղաս 5 տարեկան է։ Մենք հասկանում ենք, որ երեխաներին անհրաժեշտ է առանձին բնակելի տարածք։ Աղջիկս ամբողջ կյանքում երազում էր առանձին սենյակի մասին։ Որդիս ոզում էր մեկուսի տեղ ունենալ, որտեղ կարող էր մեքենաներով խաղալ։ Երբ մենք բնակարան ստացանք, ինձ թվաց, որ բոլոր վատ բաները մնացել են անցյալում:
Պարզվում է, որ ես սխալվեցի։ Վեց ամիս առաջ մեզ հյուր եկավ ամուսնուս քույրը։ Նրա անունը Արինա է։ Նա խոստացավ, որ կմնա ընդամենը մեկ շաբաթ։ Սակայն նա կոպտորեն ստեց: Այս ամբողջ ընթացքում մեր բնակարանում ապրում էր ամուսնուս քույրը։ Ավելին, Արինան զբաղեցրել էր իմ երեխաների սենյակը։ Խեղճերը պետք է քնեին մեր անկողնում։ Հետո որոշեցի խոսել Արինայի հետ և ակնարկել, որ նա պետք է հեռանա: Չէ որ անհնար է նման նեղ պայմաններում ապրել։ Ամուսնուս քույրն ասաց, որ գնալու տեղ չունի: Նա չի կարող իրեն թույլ տալ բնակարան վարձել:
Արինան չէր պատրաստվում հեռանալ։ Ամուսինս կանգնեց նրա կողքին: Նա բացատրեց, որ իր քույրը պետք է բնակվելու տեղ ունենա: Ես հասկացա, որ պետք է ամեն ինչ իմ ձեռքը վերցնեմ։ Նույն օրը ես Արինային խնդրեցի ազատել մեր բնակարանը։ Պատկերացրեք, նա վիրավորվեց։ Առավոտյան ամուսնուս քույրը հավաքեց իրերն ու գնաց։ Ես բոլորովին չեմ ամաչում իմ արարքից։ Ես իրավունք ունեմ դուրս վռնդել անկոչ հյուրին։ Թող հիմա իմ մասին ինչ ուզում են մտածեն։