Չեմ հասկանում, ոնց ա լինում, որ էն ծնողին, որ բան չի անում իր երեխեքի համար, ձեռքերի վրա են պահում, իսկ դու կյանքդ դնում ես նրանց համար, մեծանում են ամեն մեկը իրա յանը քաշած ապրում․․․
Էս կյանքում արդարություն չկա: Հա, հա ճիշտ եմ ասում: Ես մի հարևան ունեմ:
Սաղ կյանքը խ աբար չի եղել երեխեքը ոնց մեծացան, ոչ աշխատում էր, ոչ մտածում էր երեխեն ուտելու կամ հագնելու բան ունի: 18 տարեկանից էլ հանեց քցեց դուրս, թե գնացեք աշխատեք, ձեզ պահեք,հերիքա ինչքան ես ձեզ պահել եմ (եփած հավի ծիծաղնել կգա,
իբր կո տոր վել էր պահելով):
Բայց էսօր երեխեքը տեսնեք ոնց են պահում, ուշադիր են, հոգատար, ձեռքերի վրա են պահում: Ես սաղ կյանքս ամեն ինչ արել եմ
երեխեքիս համար:Լավ ապրել են, ընտիր հագել են,ոչ մի բանից զուրկ չեն մնացել,լավ բուհում սովորել են, հետո էլ ամեն մեկին տուն,
մեքենա եմ տվել: Բայց էսօրվա օրը մենակ նստած եմ:
Չեն էլ հիշում իմ մասին: Ուզում եմ հասկանամ, ի՞նչն եմ բաց թողել, որտե՞ղ եմ սխալվել: Ասում են, երեխեն ծնողից ա սովորում: Էդ
դեպքում պիտի ինձանից հոգատարություն սովորած լինեին:
Իրանք տեսել են ես ինչ ուշադիր եմ եղել իմ ծնողների հանդեպ: Մի ան-
գամ խոսքի մեջ ասեցին, ի՞նչ ես արել որ, հլը տես ուրիշ հերեր ինչեր են անում:
Երևի լավ հեր չեմ եղել, պիտի սո ված թողնեի, պատռված շորերով ման գային, 5 տարի նույն կոշիկը հագնեին, որ լէսօր ինձ գնահա
տեին:
-Էէէէհ, էս աշխարհում արդարություն չկա: Ես էս աշխարհից կգնամ շատ ծանր սրտով: