Ով կմտածեր, որ ամենադժվար պահին ամենահարազատ մարդիկ ինձանից երես կթեքեն․ Օգնության ձեռք մեկնեցին նրանք, ումից
երբեք չէի սպասում․․․Երևի կյանքում այդպես է լինում։Ո՞վ կմտածեր, որ դժվ արին պահին հարազատներն ու մտերիմները մի կողմ
կքաշվեն, իսկ անծանոթները՝ օգնության ձեռք կմեկնեն:
Այդ առավոտը ոչ մի բանով չէր տարբերվում մյուս առավոտներից: Բայց օրվա կեսին տեղի ունեցածը շրջեց նրանց ողջ կյանքը: Կեսօ
րին մոտ հարևանս զանգեց ու տա գնա պած ձայնով խնդրեց շտապ տուն գնալ: Ես արագ գնացի: Փողոցում տեսա մի քանի հրշեջ
մեքենա; Մեր տունն այրվել էր, մոխ րի էր վերածվել:
Ընտանիքիս հետ մնացինք դրսում:Մեր ողջ ունեցածը այն էր, ինչ կար մեզ մոտ: Հարևանս տարավ իր տուն: Մեր մտերիմներն ու հա
րազատնեը զանգում էին հարցնում էին, թե ինչ է եղել, ինչպես է պատահել, ախ ու վախ էին անում ու վերջ: Ոչ ոք օգնություն չառա
ջարկեց, նույնիսկ չէին հարցնում, թե որտեղ ենք գիշերելու, կամ ինչի կարիք ունենք:
Ես անհարմար էի զգում իմ հարևանից: Հասկանում էի, որ նրա տանը մնալ չենք կարող, բայց գնալու տեղ չունեինք:Ես վիրավորան-
քից տեղս չէի գտնում: Մի կողմից: Մյուս կողմից էլ մեր ծ անր վիճակը: Ոչ իմ, ոչ էլ կնոջս ծնողները, քույրերն ու եղբայրները չմտահոգ
վեցին, թե ինչպես պիտի ապրենք:
Հարևանս ինձ առաջարկեց բնակվել իր հայրական տանը: Այդ տունը դատարկ էր, բայց վերանորոգման կարիք ուներ: Նրա օգնութ
յամբ ես վերանորոգեցի ու ընտանիքիս հետ տեղափոխվեցի այդ տուն: Այդքան ժամանակ մենք կողք կողքի ապրել էինք, բայց ես
նրան չէի ճանաչել: Ես մինչև կյանքիս վերջ պարտական եմ նրան: