Մամաս մեզ 1 տարեկանից մենակ ա պահել ու մեծացրել: ԱՄբողջ հոգսն ու բեռը իրա ուսերին ա էղել ու թե ինչքան դժվարությունների ա հանդիպել ինքը մեզ մեծացնելուց, մենակ ինքը գիտի: Էրեկ շատ պատահաբար տուն էկա ու լսեցի իրա հեռախոսազրույցը ինչ որ մեկի հետ: Ասում էր՝ մենք չենք կարա միասին լինենք, էրեխեքս չեն համաձայնվի, ավելի լավ ա հեռու մնաս ինձնից:
Ասում էր՝ ավելի լավ ա ես սենց մենակ մնամ, քան դեմ գնամ էրեխեքիս, կյանքում չեմ անի տենց բան, իրանց երջանկությունն ու հանգստությունն իմ համար ավելի կարևոր ա:Ես հասկացա ստեղ ինչի մասին ա խոսքը ու ամեն բան պատմեցի ախպորս: Ինչքան էլ մեր համար դժ վար էր, մենք որոշեցինք, որ պետք ա խոսանք մամայի հետ, ասենք, որ ամեն բան գիտենք
ու ասենք, որ համաձայն ենք, որ ինքն իրա անձնական երջանկությունը կառուցի: Մենք էգոի ստ չենք ու չնայած մեր համար դժ վար կլնի, բայց մենք համաձայն ենք: Մամաս սաղ օրը լա ցել ա ուրախությունից: Մեզ գրկել ու բաց չէր թողնում: Էս ամենաքիչն ա, որ մենք կարանք անենք էն ամենի դիմաց, ինչ ինքն ա արել մեր համար: